Борон – борон заманда, ҡуйы йәшел урман араһында, бәләкәй гена бер өйҙә йәшәгән ти әбей менән бабай . Бер – берехен ихтирам итеп, йорт эштәрен бергә башҡарып,   бергә – бергә тәмле сәйҙәр эсеп матур итеп көн күргәндәр улар. Тик бәләкәс бәпестәре генә булмаған шул уларҙың.  Шулай  көңгөр -  ҡаңғыр көн күреп йәшәп ятҡанда, төнөн, әбей  ишек яғынан бер тауыш ишетеп ҡалған. Һиҫкәнеп, ҡурҡып киткән ул, тиҙ генә бабайын саҡырған. Икәуләшеп тышҡа сығып ҡараһалар, унда ап – ак төргәк эсендә ихлас йылмайып, матур ғына бәпес ятҡан. Үҙ күҙҙәренә уҙҙәре ышанмай оҙаҡ ҡына аптырап торғандар улар, тик кинәт кенә иҫеп ебәргән һалҡын ел уларҙы уятып ебәргән. Төргәкте ҡулдарына алып, тиҙерәк өйгә инеү яғын ҡарағандар улар.

          Эй ҡыуанғандар әбей менән бабай  көтөлмәгән был бәхеткә. Бик оҙаҡ матур ҡыҙға исем эҙләгәндәр.  Ниһәйәт бабай бапескә исем уйлап тапҡан.  “Ҡараңғы төндә лә ҡурҡмай, матур йылмайып ятҡас исемен  дә төнгә бағышлайыҡ, әйҙә Төнһылыу булһын”, - тигән ул.

          Шулай итеп, Төнһылыу, ай үҫәһен көн үҫеп, йыл үҫәһен ай уҫеп, тиҙ генә буйға етеп ҙурайып киткән ти.  Эй урманды яратҡан ул, өй эштәренән буш ваҡыттарында урманда емеш – еләк йыйған, сәскәләр, бөжәктәр менән һөйләшкән. Шулай бер көндө,  йырлай – йырлай еләк йыйып, йөрөгәнендә, ҡапыл ғына күк күкрәп ямғыр яуа башлаған.  Эй ҡурҡҡан  ти , Төнһылыу, силәген алған да ҡайтыр юлға йүгергән. Ямғыр шәбәйгәндән шәбәйгән, ә Төнһылыу йүгерә лә йүгерә, ти.  Шулай бара торғас, матур бер аҡланға килеп сыҡҡан ул. Ямғыр ҙа яуыуынан туҡтаған, көн яҡтырып ҡояш та күренгән.  Шулай ҙа,  был ерҙең ҡыҙ өсөн бигерәк ят булыуынан, әллә инде аҙаштым тип һиҫкәнеп ҡурҡып киткән Төнһылыу. Улай йүгереп, былай йүгереп таныш һуҡмаҡ эҙләп ҡараған ҡыҙ, тик тапмаған. Эй аҙаштым инде, башҡа атай – әсәйемде лә күрә алмаҫмын инде тип ныҡ ҡайғырған Төнһылыу.

    Шулай йөрөп ятканда,   ағас төбөндә,  ҙур ҡырмыҫҡа иләүе эргәһендә  бәләкәй генә болан балаһы ятҡанын күреп ҡалған. Ике күҙе йәшләнеп илай икән болан балаһы. Абайлабыраҡ ҡараһа,  боландың аяғы яраланған икән , ти. Төнһылыу, күлдәгенең билдеген сисеп, тиҙ генә бәйләп ҡуйған, эргәләге йылғанан йүгереп  һыу алып менеп боланға биргән, ти. Эй кыуанған болан балаһы.  Төнһылыуға  ҙур рәхмәттәрен әйткән.  Бындай изгелекте  күреп, ҡырмыҫҡалар ҙа  Төнһылыуҙан ярҙам һорағандар.  “ Урмансылар килеп ағас киҫеп, беҙҙең иләүебеҙгә  ҙур ағас төшөрҙеләр, алып, өйөбөҙҙө генә иркенәйтеп бир инде, зинһар” - тигәндәр улар.  Төнһылыу уларға ла ярҙам иткән. Быны күреп шатланып торған алма ағасы Төнһылыуға былай тигән: “ Эй, күнелең  бигрәк изгелек менән тулған икән, һылыу, изгелеккә изгелек менән яуап ҡайтарабыҙ, хәҙер мин ай нурҙарына үрелеп уның менән һөйләшермен, ул һиңә мотлаҡ ярҙам итер, төнөн һиңә юл күрһәтер, – тигән.

      Ысынлап та, кискә ҡарай, күҙ бәйләнгәс тә, Төнһылыуҙың алдына  ай үҙенең нурҙарын һипкән.  Ҡыҙҙың өйөнә ҡарай, яҡты булып  нурҙарҙан һуҡмаҡ һалынған.  Быны  күреп, һылыу ҡыҙ, ҡыуана – ҡыуана өйөнә ҡарай йүгергән.  Әбей менән бабай Төнһылыуҙы күреп эй ҡыуанғандар, артабан да шулай оҙаҡ итеп, бергә – бергә бәхетле көн күргәндәр, ти. Изгелек бер ваҡытта ла ерҙә ятып ҡалмай                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              Сәриә Айытбаева.